در زمان حضرت عيسى، عليه السلام، پادشاهى زندگى می‏كرد به نام ذونواس كه يهود متعصبى بود. وقتى حضرت عيسى به رسالت مبعوث شد، دين حضرت موسى تحريف شده بود، لذا حضرت دين واقعى را به مردم ابلاغ می‏كرد و آنان كه در پى حقيقت بودند به او می‏گرويدند. ذانواس كه از اين مساله ناراحت بود دستور داد در شهر نجران عده‏اى از مردم با ايمان را كه به حضرت مسيح پيوسته بودند دستگير كنند. عمّال حكومت نيز عده‏اى زن و مرد و كودك و جوان را بازداشت كردند (قرآن درباره تعداد اين افراد سخنى نمی‏گويد). سپس، ذونواس دستور داد در يك گودال بزرگ مواد آتش‏زا بريزند، و اين همان است كه قرآن در وصفش میگويد: «النار ذات الوقود». وقتى شعله‏هاى آتش زبانه كشيد، ذونواس به اين گروه مومن گفت: يا از دين مسيح برگرديد و يهودى شويد، يا زنده‏زنده در آتش بسوزيد! وقتى همه آن‏ها به او پاسخ منفى دادند، دستور داد آن‏ها را در آتش بياندازند. اين نص صريح قرآن است. روايت و قصه و داستان نيست. خداوند میفرمايد كه همه آن مردم مومن را در آتش انداختند و خودشان دور آتش نشستند و سوختن آن‏ها را تماشا كردند: «و هم على ما يفعلون بالمؤمنين شهود». يعنى با چشم‏هاى ناپاك خود نگاه می‏كردند و میديدند كه چه بلايى بر سر اين بندگان خوب خدا میآيد. آن هم به جرم اين‏كه خدا را پذيرفته بودند: «ما نقموا منهم إلا أن يؤمنوا باللّه العزيز الحميد». نه گفتن براى آنان به قيمت زنده‏زنده سوزانده شدنشان تمام شد. و اين در حالى است كه ما وقتى نه می‏گوييم، هم آبرويمان بيشتر میشود و هم احتراممان! مردم هم میگويند: اين جوان عجب جوان پاكى است، يا اين كاسب از اولياى خداست، يا آن كارمند چه آدم مؤمنى است! نه زنده‏زنده آتشمان مى‏زنند و نه خانه‏مان را سرمان خراب می‏كنند. امام صادق، عليه السلام، در روايتى می‏فرمايند: اين عده را كه زنده‏زنده در آتش سوزاندند. عده‏اى از مؤمنين را در روزگارى ديگر گرفتند و گفتند: از دين برگرديد! و آن‏ها را زنده‏زنده با ارّه دوسر ارّه كردند. در قيامت، ما جواب اين انسان‏ها را چه میتوانيم بدهيم؟ خدا اصحاب اخدود و اين اره شده‏ها را حاضر می‏كند و میگويد: چطور اين‏ها توانستند نه بگويند، اما شما براى دو روز زندگى كثيف و رسيدن به شهوتى حيوانى، و مقدارى پول كه از تقلب در می‏ آوريد،نتوانستيد نه بگوييد؟ عذرتان قابل قبول نيست! 


حضرت استاد شیخ حسین انصاریان

پایگاه عرفان